245 χιλιόμετρα Φιλίας: Ο Γιώργος Σαλονικιός και Γιώργο Διαλεκτάκη γράφουν ιστορία στον Αυθεντικό Φειδιππίδειο Δρόμο
12/12/2025
Μέρος Α’ – Γιώργος Σαλονικιός
Ο άνθρωπος που διένυσε 245 χιλιόμετρα Αθήνα–Σπάρτη με αγωνιστικό αμαξίδιο, έχοντας μαζί του τον φίλο του Γιώργο Διαλεκτάκη.
Συγχαρητήρια στον Γιώργο Σαλονικιό και τον Γιώργο Διαλεκτάκη για την απίστευτη προσπάθεια που ολοκλήρωσαν στα πλαίσια του Αυθεντικού Φειδιππίδειου Δρόμου 490 km.
Σε έναν από τους πιο ιστορικούς και απαιτητικούς αγώνες υπεραπόστασης στον κόσμο, οι δύο φίλοι κατάφεραν κάτι που δεν έχει προηγούμενο:
να καλύψουν τα 245 χιλιόμετρα της διαδρομής Αθήνα–Σπάρτη χρησιμοποιώντας αγωνιστικό αμαξίδιο, με τον Γιώργο Σαλονικιό να σπρώχνει και να καθοδηγεί, και τον Γιώργο Διαλεκτάκη να βρίσκεται μαζί του σε κάθε μέτρο, σε κάθε ανηφόρα, σε κάθε δοκιμασία.
Μια προσπάθεια που δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό, αλλά την αφοσίωση, τη φιλία και τον σεβασμό απέναντι στη διαδρομή του Φειδιππίδη, τον δρόμο από όπου ξεκίνησε ο μαραθώνιος όπως τον γνωρίζουμε.
Το ultramarathon.gr του πήρε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, για το παρελθόν του, τη μετάβαση στις υπεραποστάσεις, την τρέλα του εγχειρήματος, τις δυσκολίες αλλά και το όραμα για το μέλλον.
Πριν ξεκινήσουμε τις ερωτήσεις, μπορείς να μας περιγράψεις το πώς εντάχθηκε η προσπάθειά σας στο πλαίσιο του Αυθεντικού Φειδιππίδειου Δρόμου;
Ο αγώνας συνολικά είναι 490 χιλιόμετρα. Εσείς επιλέξατε να κάνετε τα 245 πρώτα, από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη. Πώς πάρθηκε αυτή η απόφαση; Ήταν συμβολικό; Ήταν πρακτικό; Ποιο ήταν το σκεπτικό σας;
Κατά αρχήν σας ευχαριστώ εκ μέρους και των δύο μας για το ενδιαφέρον και τις ωραίες ερωτήσεις που μας θέτετε...
Η αρχή και η ιδέα για το εγχείρημα μας σε αυτή την ιστορική δύσκολη διαδρομή του Αθήνα Σπάρτη μου είχε 'καρφωθεί' στο μυαλό λόγω του σχεδόν 'αδυνάτου' του να τερματίσει κάποιος μόνος του σε αυτή την απόσταση, όχι μόνο χιλιομέτρων αλλά και υψομετρικής διαφοράς. Τελικά η τρελή ιδέα δε με άφηνε σε ησυχία, ώσπου μετά από 2,3 αγώνες παρέα με το Γιώργο (Διαλεκτακη) συναντήσαμε τον Άλκη (διοργανωτή Φειδιππιδιου) στο Atromitos Ultra στο 24ωρο.. Το κουβεντιασαμε τον ρώτησα ότι σκεφτόμαστε να προσπαθήσουμε αυτή τη διαδρομή και αμέσως μας απάντησε ότι μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτό λόγω της μεγάλης διοργάνωσης που ηγηται.
Έτσι κι έγινε.
Για εμάς ήταν συμβολικό του να τρέξουμε αυτή την διαδρομή γιατί 'έξω' στο δρόμο αλλάζεις παραστάσεις δε βαριέσαι όπως σε κάποιους αγώνες 24ωρους όπου είσαι κυκλικά συνέχεια.
Βέβαια αυτό δε θα ήταν καθόλου πρακτικό λόγω των υψομετρικων (ανηφόρες, κατηφόρες) αλλα η πρόκληση υπήρχε στο μυαλό μέσα και δε γινόταν να μην το προσπαθήσουμε τουλάχιστον.. Κι αν δε γινόταν δεν πειράζει,τουλαχιστον θα το προσπαθούσαμε,ρισκαραμε και μας βγήκε σε καλό.
Να ξέρετε εγώ έχω ένα ρητό και το έχω παραποιησει λίγο:Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ Ή ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ.
Πριν μπούμε στη μεγάλη σου πρόκληση, θέλω να μας πεις: ποιο είναι το αθλητικό σου υπόβαθρο; Ξέρω ότι ξεκίνησες με μπάσκετ και αθλητικό γυμνάσιο, πώς εξελίχθηκαν αυτά τα πρώτα βήματα;
Από την ηλικία των 9 χρόνων ασχολούμαι με το μπάσκετ για 4 χρόνια.. Έπειτα λόγω αθλητικού γυμνασίου δεν υπήρχε τμήμα μπάσκετ υπήρχε όμως τμήμα στίβου και άρσης βαρών.. Πέρασα εκεί τα απαραίτητα τεστ και ξεκίνησα την πρώτη γυμνασίου στο τμήμα του στίβου.
Πώς οδηγήθηκες στην άρση βαρών; Και ποια ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία/μάθημα από 19 χρόνια πρωταθλητισμού;
Έπειτα από 1 εβδομάδα στο τμήμα στίβου ήρθε ο προπονητής της άρσης βαρών στο τμήμα μου και είπε 'Ο Σαλονικιος από αύριο θα έρθει στο τμήμα της άρσης βαρών' όπου και εκεί έμαθα και 'έδεσα' σας αθλητής και σωματοδομικα και ως αθλητής του να συναγωνιζεσαι και να φτάνεις σωστά ως εκεί που σε αφήνει το σώμα σου.
Τι σε έκανε να πάρεις την απόφαση να αφήσεις την άρση βαρών μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες;
Έκανα πρωταθλητισμο για 19 έτη, έως τα 30 μου χρόνια δηλαδή και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι μόλις θα κλείσω τα 30 μου χρόνια θα σταμάτησω όλη αυτή την καθημερινή επιβάρυνση. Οπότε και το 2019 συμμετείχα για τελευταία φορά στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα άρσης βαρών.
Από τα 56 κιλά αρσιβαρίστας… πώς βρέθηκες στον κόσμο των υπεραποστάσεων; Ποιος έκανε το “κλικ”;
Από την ηλικία των 16 χρόνων σε έναν τοπικό ιστορικό αγώνα που έχουμε εδώ στο Ρέθυμνο τα Αρκαδια. Οι δρομείς καλούνται να τρέξουν από το Αρκαδι έως την πόλη του Ρεθύμνου μια απόσταση 22,6 χλμ.. Ως θεατής βλέποντας τους Αρκαδιοδρομους να περνάνε μπροστά μου δεν το πίστευα έλεγα 'πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έρχεται από τόσο μακριά τρέχοντας?
Εκεί μου ήρθε η ιδέα. Ήθελα κι εγώ να το προσπαθήσω. Μόλις ενηλικιωθηκα πήγα το προσπαθήσα χωρίς να έχω ξανατρέξει ποτέ (απαγορευοταν λόγω της άρσης βαρών) και το τερμάτισα. Βαφτιστηκα Αρκαδιοδρομος, επειτα από συζητήσεις έκανα την μετάβαση στο Μαραθώνιο της Αθήνας και έμεινα εκεί έως τα 42.195 που θεωρούσα ότι ως εκεί είναι το σωστό το φυσιολογικό. Που να ήξερα τι μου επεφύλασσε το 'κεφαλι μου'
Τι είναι για σένα ο Μαραθώνιος; Πώς τον βιώνεις;
Για μένα ο Μαραθώνιος είναι γιορτή. Δηλαδή όταν από το 2013 έως και το 2017 συνέχεια όλες τις χρονιές έτρεχα τον μαραθώνιο και κατέβαινα την Ηρωδου του Αττικού ήταν σα να έχουμε κερδίσει τον πόλεμο και να επιστρέφουμε στην πόλη μας. Είναι λίγο υπερβολικό αλλά έτσι το βλέπω εγώ. Εκεί έγινε και το 'κλικ' με τη μετάβαση στις υπεραποστασεις.
Τον Ιούλιο του 2018 'έχασα' τον πατέρα μου, οπότε το Νοεμβρίο που είχαμε τη 'γιορτή του Μαραθωνίου' εγώ δεν ήμουν έτοιμος για γιορτή λόγω πένθους οπότε και δεν συμμετέχει.
Το Δεκέμβρη όμως του 2018 διοργανώνεται ένας Μινωικός Αθλος 70χλμ από τη Φαιστο στην Κνωσό, εκει ήταν όλο το παιχνίδι του μυαλού, υποσχεθηκα στον εαυτό μου να πάω να το κάνω για τον πατέρα μου δηλαδή του χαρησα 1 χλμ για κάθε χρόνο που ζούσε διότι πέθανε 70 χρόνων.
Η μετάβαση σε ultra έγινε και η υπόσχεση που έδωσα καλυφτηκε.
Έχεις ξαναπάρει μέρος σε αγώνες υπεραπόστασης πριν από αυτή τη διαδρομή;
Έχω τρέξει 2 φορές Μινωικό άθλο 70χλμ
1 φορά Δρόμος Αθανατων 142χλμ
1 φορά No finish line 24h
1 φορά Φεστιβάλ υπεραποστασης 24h στο Λουτράκι.
1 Sparta City ultra 2022 24h.. Μόνος μου αυτά..
Με το Διαλεκτακη μαζί
1 Sparta City ultra 2023 100χλμ
1 Atromitos ultra 2024 72 χλμ
1η προσπάθεια περισυ Φειδιππιδιο 2024 - 118χλμ..
Ποιος αγώνας από όσους έχεις κάνει μέχρι σήμερα είναι ο αγαπημένος σου και γιατί;
Αγαπημένος αγώνας αν και έχω συμμετάσχει μόνο μία φορά είναι ο Δρόμος Αθανατων διότι τρέχεις σε πολύ όμορφη διαδρομή και περνάς και από το Βασιλιά Λεωνίδα στη Σπάρτη του δίνεις το 'παρόν' και συνεχίζεις.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα να κάνεις τη διαδρομή Αθήνα–Σπάρτη με αμαξίδιο, έχοντας μαζί σου τον φίλο σου, Γιώργο Διαλεκτάκη;
Η ιδέα του να τρέξουμε αυτή τη διαδρομή μας ήρθε τυχαία,μάλλον θα έλεγα ότι ήταν ένα challenge δύσκολο που εβαλε το μυαλό μου για να δω και μόνο αν γίνεται.Η ιδέα μου ήρθε στο Δρόμο Αθανατων, οταν ετρεχα μονος τη νύχτα στο δρόμο σκεφτόμουν:
Πρώτον πως θα γινόταν να έχω τα πράγματα μου μαζί χωρίς να τα κουβαλάω.
Δεύτερον πως θα γινόταν να έχω μουσική και κάποιον να μιλάω χωρις να βαριέμαι.
Τρίτον πως θα μπορούσα να έχω μαζί μου το support, αφού δεν επιτρέπεται να σε ακολουθεί αυτοκίνητο στη διαδρομή.
Και τέταρτον και πιο σημαντικό πως όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να τα κάνει ένας άνθρωπος χωρίς να κουράζεται, εννοώ χωρίς να ανεβάζει παλμούς.
Έτσι για όλα τα παραπάνω ο κατάλληλος άνθρωπος ήταν ο Γιώργος Διαλεκτακης.
Η ιδέα τρελή,η προσπάθεια άξιζε είπαμε και οι δύο.
Είχες ξανακάνει ποτέ αγώνα ή διαδρομή με αμαξίδιο; Ήταν κάτι τελείως καινούργιο για σένα;
Είχαμε ξανατρέξει παρέα το ανέφερα παραπάνω σε 2 24ωρα κυκλικά και σε δύο μαραθωνιες διαδρομές στην Αθήνα και περισυ που είδαμε για πρώτη φορά τη μισή διαδρομή του Αθήνα Σπάρτη μέχρι την Αρχαία Νεμέα.
Το αμαξίδιο που χρησιμοποιήσατε είναι ειδικά κατασκευασμένο για τέτοιου τύπου αγώνες; Χρειάστηκε τροποποίηση;
Στους πρώτους μας αγώνες με το Γιώργο τρέχαμε με συμβατικό αμαξίδιο αυτό που έχουν στα νοσοκομεία.
Έπειτα από κάποιες επιτυχίες βρέθηκε η Περιφέρεια Κρήτης και την ευχαριστούμε γι αυτό και μας δωρησε ένα αγωνιστικό αναπηρικό αμαξίδιο αξίας 4000€και με τα περιφερειακά έξτρα ρόδες αλλα 500€.
Απλά σε αυτό το αμαξίδιο έχει 1 φρενο μπροστά μόνο,υπαρχει η δυνατότητα να τοποθετηθεί δισκόφρενο για καλύτερη απόδοση και έχει σταθερό ευθεία τιμόνι όπου και αυτό δέχεται μετατροπή εάν χρειαστεί να στρίβει.
Εμείς το έχουμε σταθερό το τιμόνι και αν χρειαστεί στρίψιμο ανασηκώνω λίγο το αμαξίδιο με τη βοήθεια του Γιώργου, εάν ξαπλώσει προς τα πίσω στρίβει πολύ εύκολα.
Είναι αλήθεια ότι σε κάποια σημεία… κοιμόσουν ενώ έτρεχες; Πώς γίνεται αυτό; Τι βίωσες εκείνες τις στιγμές;
Η αλήθεια σε όλο αυτό το εγχείρημα με τον ύπνο είναι ότι στις 17,5 ώρες στην Αρχαία Νεμέα κοιμήθηκα 12 ΛΕΠΤΆ,επειτα το πήγαμε σερί έως τη Σπάρτη χωρίς άλλη στάση. Στη διαδρομή μετά την Τεγέα στις μεγάλες ευθείες όπου ήταν πλέον νύχτα και είχαμε τρέξει ήδη 35 ώρες τα μάτια μας έβλεπαν παραισθησεις οπότε έπρεπε κάτι να κάνουμε για να μην πέσουμε σε κανένα χαντάκι. Συννεννοηθηκαμε με το Γιώργο να κλείνει εκείνος λίγο τα μάτια του και σε λίγο να κοιτούσε εκείνος τη μπροστινη ρόδα του αμαξίδιου που πατούσε πάνω στην λευκή γραμμή του δρόμου ούτως ώστε να κλείνω εγώ λίγο τα μάτια μου και να με οδηγάει εκείνος. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Μπορώ να σας πω ότι υπήρχε και διάστημα πάνω από 1 λεπτό χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου.
Για σκέφτειτε το λίγο.
Για να δείτε πόσα πράγματα και καταστάσεις έπρεπε να αντιμετωπίσουμε.
Τι είδους προπόνηση χρειάστηκε να κάνεις εσύ για να αντέξεις έναν τέτοιο άθλο;
Λοιπόν η προπόνηση ήταν όπως για κάποιον που κάνει ένα μαραθώνιο, πιστευω.
Οι υπεραποστασεις δε χρειάζονται πολλά χλμ στην προπόνηση.
Κρατάς ζεστά τα πόδια με λίγα χλμ για την ώρα του αγώνα. Στο μυαλό είναι μετά τα χιλιόμετρα και η 'μαγκιά' είναι να μην υπολογίζεις σε χιλιόμετρα αλλά σε σταθμούς.
Δηλαδή το Αθήνα Σπάρτη είναι 245χλμ, αλλά μπορείς να το δεις από άλλη οπτική και να πεις ότι είναι 39 σταθμοί. Μετά που περνάς τα χλμ να τα σβήνεις σα να μην τα έχεις κάνει.. Φανταστειτε ότι εμείς φέτος τον αγώνα μας αρχίσαμε να τον υπολογίζουμε σε σταθμούς χλμ μετά τα 118 της Αρχαίας Νεμέας. Μόλις φτάσαμε εκεί τα σβησαμε και είχαμε μπροστά μας 125.
Ή στα 200χλμ είχαμε μόνο 1 μαραθώνιο ακόμα.
Όλα είναι θέμα οπτικής.
Μόνο έτσι θα γινόταν πράξη.
Τι προπόνηση χρειάστηκε ο Γιώργος Διαλεκτάκης; Υπάρχει ειδικό πρόγραμμα για το πώς “κάθεται” και διαχειρίζεται τόσες ώρες στο αμαξίδιο;
ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο Γιώργος Διαλεκτακης για κάποιον που δεν το έχει σκεφτεί ή υπολογίσει αν και κάθεται έχει και εκείνος της ανάγκες τις φυσικές όπως είναι η τουαλέτα και από τις δύο φάσεις και το πιάσιμο, τρεμουλο στα πόδια του όπου χρειάζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα να κάνει διατάσεις και τέντωματα.
Το πιο σημαντικό όμως όπου έπρεπε να διαχειριστεί και να διαχειριστουμε ήταν την ώρα που θα έπρεπε να κάνει ουρα θα έπρεπε για να μην χάνουμε χρόνο όπως περισυ όπου έπρεπε να σταματάμε 5 λεπτά ανά 4 5 ώρες. Φέτος αποφασίσαμε να το κάνει εν κινήσει. Δηλαδή θα έπρεπε να βάζει καθετήρα ενώ εγώ τον έτρεχα.
Το πιο σημαντικό όμως εκτός του καθετήρα ήταν για κάποιον που δεν το έχει σκεφτεί ότι.
Τι θα γινόταν αν χρειαζόταν να πάει ο Γιώργος κανονικά στην τουαλέτα και όχι μόνο για ουρα?
Το πρόβλημα λύθηκε με την προπόνηση του Γιώργου, δηλαδή 3 μήνες πριν την ημερομηνία του αγώνα μας όπου θα διαρκούσε σίγουρα 2 μέρες, ο Γιώργος έκανε προπόνηση τουαλέτας. Δηλαδή προσπαθούσε και με τη διατροφή του να πηγαίνει στην τουαλέτα ανά 3 μέρες ούτως ώστε να μην χρειαστεί τις ημέρες του αγώνα.
Εντυπωσιακό?
Έχεις προπονητή που σου βγάζει πρόγραμμα ή το χτίζεις μόνος σου;
Τυχαίνει και η σύζυγος μου είναι Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα στίβο, οπως και να το κάνουμε με έχει από κοντά και με προπονεί συνέχεια από το σπίτι έως το στάδιο. Όπως και να έχει όμως οι υπεραποστασεις θέλουν σίγουρα προπονητή, προπόνηση και σίγουρα ενδυνάμωση με βάρη.
Η δουλειά σου βοηθάει ή δυσκολεύει τις προπονήσεις; Πώς κατάφερες να ισορροπήσεις καθημερινότητα και προετοιμασία;
Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος τα τελευταία 10 χρόνια σε μια εταιρία όπου προμηθευουμε αναψυκτικά μπύρες νερα και το καλό σε αυτή τη δουλειά είναι ότι έχω πάντα μαζί μου ένα καρότσι μεταφοράς, οπότε συνδιαζω τη δουλειά μου με ταυτόχρονη προπόνηση, σίγουρη καθημερινή πρωινή 6ωρη προπονηση με το καροτσάκι παρέα.
Υπάρχει κάποιος που σας υποστήριξε και στήριξε αυτή την προσπάθεια; Άνθρωποι, χορηγοί, ομάδα υποστήριξης;
Το σημαντικότερο κομμάτι βοήθειας ήταν σίγουρα από την Περιφέρεια Κρήτης που μας χορήγησε το αγωνιστικό αμαξίδιο. Επειτα εχουμε παντα στα ταξίδια μας ως χορηγό μεταφοράς την ΑΝΕΚ και ταξιδεύουμε πάντα με το αυτοκίνητο του Διαλεκτακη και τα δύο αμαξίδια μέσα μαζί μας.
Έχουμε βέβαια και πολλούς τοπικούς επιχειρηματίες που μας βοηθάνε σε όλες μας τις προσπάθειες και τους ευχαριστούμε γι αυτό. Όσο για ομάδα υποστήριξης δεν είχαμε για να μην τους κουράζουμε. Έχουμε ο ένας τον άλλο και όλους τους εθελοντές στους σταθμούς του αγώνα που συναντήσαμε.
Η οικογένειά σου και οι φίλοι σου τι είπαν όταν άκουσαν τι σκοπεύεις να κάνεις; Πώς αντέδρασαν;
Επειδή με τα τόσα χλμ που έχουμε κάνει με το Γιώργο οτι και να τους λέγαμε ότι θα προσπαθουσαμε δε θα τους παραξενευε.
Προτιμήσαμε με το Γιώργο μετά και από το περισυνο μας σταμάτημα στην Αρχαία Νεμέα να μην ανακοινώσουμε τίποτα μέχρι να τελειώσει ο αγώνας, έτσι κι έγινε.
Πολλοί μας ρωτούσαν και χαμογελουσαμε. Μας έλεγαν ότι εσείς για να μη λέτε και να είστε ήσυχοι κάτι μεγάλο ετοιμάζεται.
Σε κάποιους βέβαια κοντινούς μας ανθρώπους απλά τους λέγαμε: Θα πάμε να τελειώσουμε αυτό που αφήσαμε στη μέση περισυ.
Είναι αλήθεια ότι ξεκίνησες να τρέχεις στον στρατό; Πού υπηρέτησες και πώς ήταν εκείνα τα πρώτα βήματα;
Υπηρέτησα στην 35 Μοίρα Καταδρομών στην Κύπρο. Ήμουν αρσιβαριστας βέβαια τοτε αλλά εκεί όλοι είναι το ίδιο. Μέσα στο στρατόπεδο όλες οι ενέργειες γίνονται τρέχοντας, ποτε δεν περπατάς μόνο μετά το μεσημεριανό την Κυριακή.
Εκεί ήταν αναπόφευκτο το τρέξιμο.
Τι σημαίνει για σένα η υπεραπόσταση; Τι νιώθεις ότι βρίσκεις εκεί που δεν υπάρχει αλλού;
Οι υπεραποστασεις για μένα είναι ένας κόσμος εγκεφαλικος θα έλεγα, δεν έχει να κάνει με τα πόδια μας ή το ποσο δυνατός είναι ο δρομέας. Όλα τα κάνει το μυαλό αυτό δίνει βενζινη στα πόδια και μετά το γυρνάει σε hubrid η ψυχή. Είναι λίγο αστείο αλλά έτσι πιστεύω ότι είναι. Φορτίζουν τα πόδια εν κινήσει.
Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να κάνει την πρώτη του υπεραπόσταση;
Είχα πει και πιο πριν ότι ο Μαραθώνιος είναι γιορτή, εως τα 42.195μ.
Μετα οποιος ασχοληθεί με τις υπεραποστασεις πρέπει να είναι μαχητής και να το γουστάρει να το αγαπάει ΑΛΛΑ και να σέβεται και να ακούει το σώμα του, αυτό είναι που θα τον πάει εκεί που θέλει.
Μετά από έναν τέτοιο άθλο… τι ακολουθεί; Έχεις κάτι στο μυαλό σου ή αφήνεις τον χρόνο να μιλήσει;
Για τους επόμενους τρεις μήνες θα απολαύσω τις γιορτές τη γυναίκα μου και την οικογένειά μου. Θα αφήσω και το Γιώργο να ξεκουραστεί κι εκείνος γιατί ταλαιπωρηθηκε αρκετά.
Ο χρόνος θα δείξει το καλεντάρι μας.
Εαν προσπαθήσουμε κάτι πιστεύω θα είναι το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100χλμ με αμαξίδιο όπου είναι 13 ώρες 2 λεπτά,πρέπει να γίνει σε φλατ αγώνα.
Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο; Κάποιο μήνυμα για όσους σας παρακολούθησαν, για όσους εμπνέονται από την προσπάθεια ή για όσους δυσκολεύονται στη ζωή τους;
Θα ήθελα να πω σε όλους όσους μπορεί να μας είδαν ότι να προσπαθούν να κάνουν αυτό που πιστεύουν και θέλουν να μην το αφήνουν μόνο στη σκέψη.
Ο Θεός έχει σκεφτεί πριν από εμάς και μας έχει δώσει τα εφόδια το θέμα είναι να τα χρησιμοποιήσεις.
Θέλει ρίσκο και θράσος αυτο το αγώνισμα.
Όλα είναι για όλους.. Να δίνουν δικαίωμα συμμετοχής και δικαίωμα στην προσπάθεια σε όλους.
Ευχαριστούμε Όλους Όλους Όλους τους ανθρώπους που μας συνάντησαν που μας παρακολουθησαν και που αγχωθηκαν και χάρηκαν μαζί μας.
Εις το επανηδειν.
Γιώργο Σαλονικιέ, Γιώργο Διαλεκτάκη, συγχαρητήρια από καρδιάς για αυτό που κάνατε.
Όχι μόνο γιατί ήταν δύσκολο, όχι μόνο γιατί ήταν πρωτοφανές, αλλά γιατί δείξατε τι σημαίνει αδελφική σχέση, ψυχική δύναμη και ανθρωπιά.
Το ultramarathon.gr εύχεται να σας δούμε ξανά σε νέες διοργανώσεις, νέες προκλήσεις και νέες ιστορίες που θα εμπνέουν όλους μας.
Μέρος Β’ – Η φωνή του Γιώργου Διαλεκτάκη
Γιώργο, πότε και πώς ξεκίνησε αυτή η διαδρομή; Πότε μπήκε το αμαξίδιο στη ζωή σου;
Στις 29 Απριλίου του 2016 έπεσα στα βράχια κάνοντας kitesurf. Από εκεί και μετά μπήκε στη ζωή μου το αμαξίδιο. Το 2017 ξεκίνησα τον αθλητισμό, γιατί δεν ήθελα να βγάλω από τη ζωή μου τη γυμναστική και επίσης για θέματα υγείας.
Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στον αθλητισμό και ποιες διακρίσεις ακολούθησαν;
Το 2018–2019 κατάφερα και κέρδισα το χάλκινο και το ασημένιο μετάλλιο πανελλαδικά με το χειρήλατο. Στη συνέχεια ήθελα να δοκιμάσω και άλλα αθλήματα. Ξεκίνησα σκοποβολή, το 2021 πήρα το χάλκινο και το 2022 έγινα πανελληνιονίκης κατακτώντας το χρυσό.
Συνέχισες και σε άλλα αθλήματα, σωστά;
Ναι, τον Ιούνιο του 2025 έγινα πανελληνιονίκης και στη σφαίρα.
Πότε μπήκαν στη ζωή σου οι μαραθώνιοι και οι υπεραποστάσεις;
Από το 2023, και μετά από πρόταση του Γιώργου Σαλονικιού, ξεκινήσαμε τους μαραθώνιους και τους υπερμαραθώνιους αγώνες.
Τι σε έκανε να πεις “ναι” σε κάτι τόσο απαιτητικό;
Πέρα από τις δυσκολίες, για μένα ήταν πρόκληση, χαρά, παρέα, ταξίδι. Και για αυτό είπα το “ναι”.
Τι σου αφήνουν οι αγώνες; Τι νιώθεις από τον κόσμο;
Όταν βλέπεις σε διάφορους αγώνες χαμόγελα, χειροκροτήματα, φωνές, εκεί παίρνεις και δίνεις δύναμη χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Ποιες είναι οι δυσκολίες όταν αγωνίζεστε μαζί με τον Γιώργο Σαλονικιό;
Ο Γιώργος έχει την ευθύνη με το σώμα του, εγώ έχω την ευθύνη με το δικό μου. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας, είχαμε καλή συνεργασία, δεν τα παρατήσαμε και γι’ αυτό έχουμε καταφέρει ό,τι έχουμε πετύχει.
Για το Φειδιππίδειο, ποιες σωματικές προσαρμογές χρειάστηκαν;
Για να καταφέρει το σώμα να φτάσει από την Αθήνα μέχρι το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη, έπρεπε να γίνει ρύθμιση του εντέρου ώστε να μην το έχω στο μυαλό μου όλες τις ώρες του αγώνα. Εκεί έπαιξε ρόλο η διατροφή, οι ποσότητες και το κάθε πόσες ώρες πριν ή κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Τι συνέβη στο σώμα σου κατά τη διάρκεια των τόσων ωρών;
Μετά τις πρώτες 4–5 ώρες άρχισε το σώμα να αντιδρά από την ακινησία. Τέντωνα την πλάτη, έκανα διατάσεις. Μετά από πολλές ώρες είχα το τράνταγμα από το οδόστρωμα, τις αλλαγές καιρού, ζέστη, αέρα, υγρασία και σε συνδυασμό με την ακινησία το σώμα κλείδωσε. Ήρθε και αυτό που περίμενα: η κατακράτηση ούρων.
Πώς ήταν η αποκατάσταση μετά τον αγώνα;
Όταν γύρισα σπίτι, είχα έναν δεύτερο αγώνα: να ξεμπλοκάρω τον οργανισμό μου. Έκανα γυμναστική, ηλεκτροθεραπεία, παθητικό ποδήλατο, σηκωνόμουν όρθιος είτε με νάρθηκες είτε με ένα ειδικό αμαξίδιο (ορθοστάτης) . Από τις δύο εβδομάδες και μετά άρχισε ο οργανισμός να ηρεμεί.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να αφήσεις μέσα από όλη αυτή την πορεία;
Μεσα στην ζώη ειναι όλα, τα όμορφα και τα άσχημα, τα εύκολα και τα δύσκολα. Ό,τι θέλουμε να το προσπαθούμε και ας μην τα καταφέρνουμε. Η προσπάθεια μετράει. Μια ζωή την έχουμε!
Ακολουθήστε μας στα social media