Γεωργία Αναγνωστοπούλου: Το Πρώτο Βήμα σε Υπεραποστάσεις με Ψυχή και Πίστη

Γεωργία, συγχαρητήρια για την πρώτη σας συμμετοχή σε αγώνα υπεραπόστασης!
Με χρόνο 5 ώρες και 18 λεπτά, ολοκληρώσατε με επιτυχία τον Βυζαντινό Αγώνα 50 χλμ. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς: πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το τρέξιμο και τι σας ώθησε να λάβετε μέρος σε έναν τόσο απαιτητικό αγώνα;

Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τις ευχές και το βήμα που μου δίνετε. Όσο με θυμάμαι είμαι σε μια διαρκή κίνηση. Στα εφηβικά μου χρόνια ασχολήθηκα με το βόλεϊ, αλλά αυτό που με κέρδισε, ήταν ο στίβος. Ήταν μάλλον η προσπάθεια να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να γίνεσαι η καλύτερή του εκδοχή του και ο πιο δύσκολος αντίπαλος, το χρονόμετρο, εκείνα που με μάγεψαν στους δρόμους ταχύτητας οι οποίοι έδιναν νόημα στη ζωή μου και υπόσταση στην καθημερινότητά μου. Αναγκάστηκα να σταματήσω «βίαια» αν και οι χρόνοι μου ήταν πάρα πολύ καλοί και έτρεχα με αξιώσεις. Ήταν κάτι που με σημάδεψε, μέχρι που γνώρισα τον δρομέα υπεραποστάσεων τον Βασίλη τον Κουμανάκο κι έτσι απλά, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, άρχισα με εκείνον σαν κίνητρο, με τη βοήθεια και τη στήριξή του, να εκπληρώνω το μεγαλύτερό μου όνειρο. Πάντα βέβαια γυμναζόμουν. Ασχολήθηκα και με τις πολεμικές τέχνες για ένα διάστημα, αλλά μοιάζει σα να άρχισαν όλα, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Ήταν Μάιος. Το 2023. Θυμάμαι σαν τώρα... Μετά τον αγώνα των 10 χλμ που διεξάγεται κάθε Άνοιξη στην Καλαμάτα, είδα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων που έτρεχαν μαζί. Ήταν πολύ όμορφη εικόνα. Αποθήκευσα τη φωτογραφία τους και την έστειλα στο Βασίλη. «Θέλω να τρέχουμε μαζί», του έγραψα. Σε λίγες ημέρες ξεκινήσαμε. Έναν μήνα αργότερα, με ελάχιστες προπονήσεις, τρέξαμε τον πρώτο μου αγώνα 5 χλμ στον Μυστρά. Σε λίγους μήνες τον πρώτο Μαραθώνιο, την κλασσική διαδρομή. Πριν δυο μήνες τον δεύτερο Μαραθώνιο και τις προάλλες, τον 6ο Βυζαντινό Αγώνα Δρόμου. «Είσαι ultra», μου έχει πει αρκετές φορές και ήρθε, έτσι απλά. Σα φυσική συνέπεια, μ’ έναν τρόπο.

Ως μητέρα ενός παιδιού και διαζευγμένη, η καθημερινότητά σας σίγουρα έχει πολλές απαιτήσεις. Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε την προετοιμασία σας για έναν αγώνα υπεραπόστασης με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις σας;

Μέχρι πριν από έναν χρόνο περίπου ασκούσα το λειτούργημα του δημοσιογράφου από ένα εντελώς διαφορετικό… μετερίζι. Δούλευα πάρα πολλές ώρες την ημέρα. Αργίες και κάθε Κυριακή. Αυτό, κόστισε πολύ περισσότερο στη σχέση μου με το γιο μου, απ’ ό,τι οι προπονήσεις, οι οποίες άλλωστε τροφοδοτούν την ψυχή και το κορμί μου και αν θέλετε, είναι κι ένα «σιωπηρό» πρότυπο για κάθε παιδί. Τα παιδιά, είναι κυρίως, αυτό που… βλέπουν από εμάς. Εικόνα και καθρέφτης μας. Στο μοναδικό ρεπό μου, πηγαίναμε στο βουνό για προπόνηση και οι περισσότερες μεγάλες προπονήσεις ξεκινούσαν λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το ήθελα πολύ. Τον τελευταίο καιρό έχω περισσότερο χρόνο. Περνάω πολύ περισσότερο και πιο ουσιαστικό χρόνο με τον έφηβο γιο μου και επιλέγω όσο γίνεται να κάνω τις προπονήσεις τις ώρες όπου λείπει από το σπίτι για τις δικές του δραστηριότητες. Αν θες πραγματικά, όλα τα μπορείς.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια του Βυζαντινού Αγώνα; Τι σας έδωσε δύναμη να συνεχίσετε, ειδικά δεδομένου ότι ήταν ο πρώτος σας αγώνας υπεραπόστασης;

Ο 6ος Βυζαντινός Αγώνας ήταν ο πρώτος μου υπερμαραθώνιος. Μπορεί να ακουστεί άσχημα, αλλά δεν ένιωσα… δέος. Γενικά, προσπαθώ να μη νιώθω τίποτε. Ίσως επειδή τρέχω με το Βασίλη που έχει κάνει τόσο πολλά, ίσως επειδή θεωρώ πως είναι απλώς, μια προέκταση του εαυτού μου. Κάτι φυσικό. Ένα κομμάτι από εμένα. Το μόνο που με φοβίζει, είναι… εγώ. Το μυαλό μου. Μόνο αυτό φοβάμαι γιατί ξέρω τι μπορεί να μου προκαλέσει. Ευτυχώς, το ξέρει και ο Βασίλης αυτό, γιατί είναι ελάχιστοι οι αγώνες που δεν έχουμε τρέξει μαζί και όταν το καταλαβαίνει μου δίνει χώρο και ό,τι έχω ανάγκη. Πολύ συχνά με σπρώχνει. Μου κρατάει το χέρι και με τραβάει, θυμίζοντάς μου πόσα, πολύ, μα πολύ πιο δύσκολα από όλους τους δρόμους του κόσμου έχω περάσει και τι… μπορώ να κάνω. Δύο πράγματα υπάρχουν μόνο, εκείνη την ώρα. Δύο βασικές σκέψεις. Να είμαι λίγο πιο γρήγορη από το στόχο που έχουμε θέσει και κυρίως, να φτάσω στο τέρμα, ακόμη και αν… σταματήσει ο κόσμος. Κάποια στιγμή, στη μέση περίπου της διαδρομής άρχισα να σκέφτομαι που πραγματικά βρίσκομαι και τι κάνω… Σταμάτησα αμέσως. Αυθυποβάλλομαι. Δεν τα καταφέρνω πάντα να έχω τον έλεγχο. Ευτυχώς, πέτυχε.

Με μόλις δύο χρόνια εμπειρίας στο τρέξιμο, η επίδοσή σας είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε το τρέξιμο, και πώς έχει αλλάξει τη ζωή σας από τότε;

Όταν στα εφηβικά μου χρόνια ασχολούμουν με τους δρόμους ταχυτήτων, θαύμαζα όλους όσοι έτρεχαν μεγάλες αποστάσεις. Πίστευα πως δε θα τα καταφέρω ποτέ. Τελικά, όλα τα μπορούμε οι άνθρωποι. Δυστυχώς, γιατί συνήθως τη δύναμη αυτή της θέλησης, δεν την αφιερώνουμε στο καλό. Ας μην το… βαρύνουμε όμως. Ξεκίνησα να τρέχω χάρη και δίπλα στο Βασίλη. Τον ευγνωμονώ γι’ αυτό, γιατί τόσα χρόνια δεν είχα βρει τη δύναμη να δέσω ξανά κορδόνια σε δρομικά παπούτσια και καθόμουν αγκαλιά με το «γιατί» του παρελθόντος και την πικρή γεύση που είχε αφήσει εκείνη η εξέλιξη. Όλα όμως, τώρα… είναι. Όλα, εδώ. Όλα, μπροστά. Αν θες πολύ, όλα τα μπορείς. Το παρελθόν δεν υπάρχει. Είναι νεκρό κι εμείς, είμαστε οι επιλογές μας. Η ζωή μου πια, είναι πιο κοντά σε εκείνο που πάντα ήθελα. Κάθε φορά που κουράζω το κορμί μου, θεραπεύω την ψυχή μου και την κάνω να χαμογελάει κι αυτό, το λες και κατάκτηση.

Ως μητέρα, ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στο παιδί σας, αλλά και στις γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια θέση, για τη σημασία της επιμονής και της πίστης στον εαυτό τους;

Έχω περάσει απίστευτες δυσκολίες στη ζωή μου. Τόσες και τέτοιες που δεν μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί. Ασθένειες, επεμβάσεις, νοσηλείες, θεραπείες και πολύ χειρότερα από όλα αυτά. Δε σκέφτηκα ποτέ άλλο δρόμο. Πάντα σηκωνόμουν και πάντα, για κάτι πάλευα. Πάντα πίστευα πως υπάρχουν όλα εκεί έξω και πάντα συνέχιζα. Με λιγότερους ανθρώπους δίπλα μου κάθε φορά, αλλά κάθε φορά πιο δυνατή. Πρόσφατα έχασα την πίστη μου σχεδόν στα πάντα. Στα πάντα, εκτός από τη δύναμη της αλήθειας και του εαυτού. Αν θες μπορείς τα πάντα. Αυτό.

Πιστεύετε ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στη διοργάνωση του Βυζαντινού Αγώνα, ή σας εντυπωσίασε κάτι που θα θέλατε να δείτε να διατηρείται στο μέλλον;

Η διοργάνωση ήταν πραγματικά άψογη. Αντανακλάται στο αποτέλεσμα η αγάπη και η προσφορά των εθελοντών, των επαγγελματιών και του κάθε πολίτη. Αυτό που ίσως αξίζει να συμβεί στο μέλλον, ειδικά όταν μιλάμε για έναν αγώνα τόσο απαιτητικό είναι οι βραβεύσεις βάσει ηλικίας. Δεν καταλάβαινα τη σημασία, μέχρι πρόσφατα, όμως είναι σπουδαίο για εκείνους που συμμετέχουν. Σε κάθε ηλικιακή κατηγορία για τους δικούς της, διαφορετικούς λόγους είναι σημαντικό.

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας στον αθλητισμό; Σκέφτεστε να συμμετάσχετε σε άλλους αγώνες, ή έχετε άλλες φιλοδοξίες που θέλετε να κυνηγήσετε;

Φετινός αγώνας – στόχος είναι το «Kefalonia Backyard Ultra». Έκανα πέρυσι support στο Βασίλη και… ερωτεύτηκα. Με μάγεψε η διοργάνωση και κυρίως, η λογική του αγώνα. Εκείνος πήγε εξαιρετικά, σίγουρα δεν μπορώ ούτε καν να τον πλησιάσω, αλλά θέλουμε πολύ να πάω όσο πιο μακριά γίνεται. Αυτό που ξέρω καλά, είναι πως θέλω να τρέχω. Να τρέχω πολύ. Πολύ και να τρέχω δίπλα. Όχι μπροστά ή πίσω. Απολαμβάνω περισσότερο τις προπονήσεις μας. Τα μονοπάτια, το βουνό και τη βουτιά στη θάλασσα μετά. Το ζεστό καφέ μου, τις κρέπες και παγωτό. Αυτά, σε σημαδεύουν περισσότερο από έναν αγώνα. Θέλω πολύ να διανύσω τρέχοντας μεγάλες αποστάσεις. Να τρέχω σα να μην υπάρχει σαφής προορισμός και ειλικρινά, δε με νοιάζει αν θα γραφτεί η επίδοσή μου ή η απόσταση, στα… κιτάπια κάποιου επίσημου αγώνα. Μου αρκεί που θα ξέρω και κυρίως που θα το έχω ζήσει. Και το εννοώ. Αν και είμαι ανταγωνιστική και θέλω να πηγαίνω καλά και θέλω να είμαι καλύτερη από εμένα κάθε φορά, αν και μ’ αρέσει να συμμετέχω σε αγώνες, μετράει περισσότερο μέσα μου, να γίνονται όλα όπως έχουμε σχεδιάσει καθημερινά και να το απολαμβάνω μακριά από τα μάτια των πολλών, χωρίς ποσταρίσματα και φανφάρες. Ειδικά, μετά από όσα βλέπω να συμβαίνουν γνωρίζοντας σταδιακά τον κόσμο κάποιων δρομέων. Κακεντρεχή σχόλια, έπαρση, κακός ανταγωνισμός, αλληλοφάγωμα... Δεν ξέρω πως μπορεί να έχουν θέση σε κάτι τόσο όμορφο και μεγάλο όπως το τρέξιμο, ειδικά των μεγάλων αποστάσεων, αυτές οι λογικές και τέτοιοι χαρακτήρες, αλλά… εντάξει. Όλοι κρινόμαστε, όλοι βλέπουμε, όλοι ξέρουμε.

Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη, Γεωργία, και συγχαρητήρια για την επιτυχία σας στον πρώτο σας αγώνα υπεραπόστασης! Ευχόμαστε να συνεχίσετε να πετυχαίνετε τους στόχους σας και να εμπνέετε με την ιστορία σας.

Για περισσότερες πληροφορίες, εγγραφείτε στο newsletter μας ή ακολουθήστε μας στα social media facebook και instagram για να μη χάσετε καμία ανακοίνωση ή ενημέρωση για τους αγώνες υπεραποστάσεων στην Ελλάδα.

Ακολουθήστε τον Γεωργία Αναγνωστοπούλου στα social media

instagram